Ένα βασικό κίνητρο που φέρνει κοντά  τους ανθρώπους και συνάπτουν διαπροσωπικές σχέσεις πολλών μορφών είναι η αγάπη. Αυτή είναι που υπερνικά τις διαφορές και τα ελαττώματα και διατηρεί αυτές τις σχέσεις υγιείς, σταθερά στο πέρασμα του χρόνου και τη φθορά. Αφουγκράζεται , κατανοεί , συμπονά, στηρίζει, ηρεμεί , αποδέχεται, θεραπεύει και κυρίως προσφέρει. Προσφέρει νόημα στην ύπαρξη. Τη συνδέει με την πηγή της ενέργειας. Η αληθινή σταθερή αγάπη δημιουργεί ένα εύφορο κλίμα ασφάλειας για να ανθίσει ο εαυτός και να δημιουργήσει . Ενθαρρύνει και ανεβάζει τον άνθρωπο στον «ουρανό» για να συνδεθεί με τον ανώτερο εαυτό του.

Ο «ανώτερος εαυτός» είναι ελεύθερος , αυτόνομος , σταθερός ,ασφαλής και ολόκληρος . Αυτά τα στοιχεία έχει και ένας άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του. Ο άνθρωπος που είναι «ολόκληρος» έχει την ικανότητα να αγαπήσει, να αποδεχτεί τη φύση του, να φωτίσει και να δημιουργήσει το «αρκετά καλό» μέσα του και έτσι να γεμίσει την ψυχή του προσφέροντας ηρεμία και ασφάλεια σε έναν άλλον άνθρωπο και πρωτίστως, στον εαυτό του. Πρώτα γνώρισε ,αγάπησε και θεράπευσε τον εαυτό σου, αφέσου, γίνε δεκτικός και μετά θα συνειδητοποιήσεις ότι έχεις ανακαλύψει μια ανεξάντλητη πηγή νοήματος για ζωή,  τόπο προσφοράς και αφθονίας.

Η αγάπη για τον εαυτό δεν είναι εγωιστική αγάπη , δεν έχει καμία σχέση με τα στοιχεία της αλαζονείας , με μία αίσθηση μεγαλείου και ανωτερότητας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους και υποτίμησής τους . Αυτά είναι ναρκισσιστικά στοιχεία , συχνό φαινόμενο σε ανθρώπους που έχουν κάποιο κενό αγάπης στο βάθος της ύπαρξης, τραύμα, ανασφάλεια, αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό, που τελικά  προβάλλονται στους άλλους ανθρώπους με κατηγόριες και δημιουργούν προβλήματα στο σχετίζεσθαι. Η αναζήτηση του θαυμασμού και της επιβεβαίωσης έρχονται να καλύψουν τη βαθιά έλλειψη αποδοχής και αγάπης του εαυτού. Ένας άνθρωπος, λοιπόν, που έχει αυτά τα στοιχεία δεν αγαπά τον εαυτό του , τουναντίον, έχει μια αίσθηση ανασφάλειας και ανεπάρκειας και προσπαθεί να κρύψει αυτή την ανεπάρκεια, το φόβο, τη ντροπή για την ύπαρξη ότι δεν είναι καλός, πίσω από μία εικόνα , μία εξιδανικευμένη μορφή του εαυτού του. Δεν αντέχει να αναγνωρίσει τα λάθη και τις ατέλειές του και τα προβάλει στους άλλους .Έτσι τα ξεφορτώνεται και προσωρινά ,τουλάχιστον, έχει μια αίσθηση τελειότητας και μεγαλείου και επιφανειακά είναι καλά. Όλα αυτά είναι μια ψεύτικη εικόνα, δημιούργημα ενός εύθραυστου Εγώ, που καταπιέζει τον πραγματικό Εαυτό και τον αποσυνδέει από τη ζωτική πηγή του.

 Άνθρωποι με τέτοια χαρακτηριστικά δύσκολα θα ζητήσουν τη βοήθεια ενός ειδικού, γιατί θεωρούν ότι για όλα τα προβλήματά τους φταίει πάντα κάποιος άλλος. Συνήθως τους οδηγεί στη θεραπεία κάποιος άλλος που σχετίζεται μαζί τους ή όταν πια τα προβλήματά τους μαζευτούν, γίνουν σοβαρά και δεν μπορούν να υποστηρίξουν αυτή την εικόνα που έχουν χτίσει και τελικά βρίσκονται στο πρόθυρα κατάρρευσης. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται οι άνθρωποι με «φουσκωμένο» Εγώ δεν έχουν μάθει να αγαπούν αληθινά τον Εαυτό τους και είναι καλά μόνο υπό όρους, εφόσον οι συνθήκες στη ζωή τους πάνε όπως θέλουν .

 Κάθε ψυχή ,περισσότερο ή λιγότερο, κουβαλάει τη δική της ιστορία και τις δικές της πληγές. Ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να μαθαίνει, είναι μια ενδογενής ανάγκη του να εξελίσσεται, αρκεί να αναλάβει την ευθύνη και να «επουλώσει» τις πληγές του. Αλλιώς, η «μάθηση» που θα ανακαλεί στο «εδώ και τώρα»,  θα πηγάζει κάθε φορά από τις πληγές του, θα είναι ασύνειδη και ενστικτώδης και σαφώς θα δημιουργεί πολύ κακό. Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον αγαπήσεις βαθιά! Να τον μάθεις! Να αναζητήσεις και να ανακαλύψεις το νόημα που σε κρατάει ζωντανό, που σε συνδέει με το Καλό μέσα σου, με τη ζωή και το φως, ακόμα και τις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής σου!

Ο καθένας μπορεί να μάθει να αγαπάει τον εαυτό του, μέσω της διαδικασίας της ενδοσκόπησης. Αυτή τη Γνώση, την Αλήθεια και την κατάφαση στη ζωή μπορεί να τα αναζητήσει και μέσω ενός ψυχοθεραπευτικού ταξιδιού , καλλιεργώντας και αποκομίζοντας μια υγιή αυτοεκτίμηση, μια Ένωση του καλού με το κακό, μια βαθύτερη αίσθηση ενότητας –ασφάλειας και δύναμη τελικά για δράση και αλλαγή στο δρόμο προς την ανάπτυξη.

Από την αγάπη για τον εαυτό πηγάζουν οι υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις. Για να αγαπήσουμε τους άλλους πρώτα θα πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας στο σύνολό του και έπειτα την ανθρωπότητα ως σύνολο , καθώς μόνο έτσι θα αντιληφθούμε το Νόημα της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Το ίδιο συμβαίνει και σε μία ερωτική σχέση.  Η ώριμη αγάπη είναι ένωση, με την προϋπόθεση ότι ο καθένας διατηρεί την πληρότητα της ύπαρξής του, την ατομικότητά του. Η ανώριμη αγάπη λέει: « Σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». Η ώριμη αγάπη λέει: « Σε χρειάζομαι επειδή σ’ αγαπώ», Έρικ Φρομ.

Η αγάπη είναι μία ενεργητική δύναμη που ενώνει τους ανθρώπους , μειώνει τις αποστάσεις και δημιουργεί Ανθεκτικότητα στην ψυχή. Είναι ένας τρόπος Ύπαρξης Συν-Ύπαρξης και προσφοράς. Όταν κάποιος αγαπά φροντίζει να δημιουργεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης , σιγουριάς, ασφάλειας, προστατευτικών ορίων και ελευθερίας. Μόνο ο ελεύθερος και αυτόνομος άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει τον άλλον γι’ αυτό που «Είναι» , για τις ποιότητες της ψυχής του και όχι το Έχειν.

Η αγάπη είναι μάθηση , ικανότητα, ωριμότητα…είναι υπέροχη…είναι ένας σκοπός για τον οποίο αξίζει να ζεις. Η αγάπη εδρεύει σε περιοχές του εγκεφάλου που βρίσκονται και στο μέσο του αλλά και στον αναλυτικό εγκεφαλικό φλοιό, ο οποίος σχετίζεται με τη μνήμη μας και τις ανώτερες διανοητικές λειτουργίες. Σε απεικονιστικές  μελέτες ανθρώπων με μακροχρόνιες σχέσεις αγάπης, οι περιοχές που φωτίζονται και έχουν αυξημένη δραστηριότητα είναι διαφορετικές από αυτές στις απεικονίσεις ερωτευμένων. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτές οι περιοχές σχετίζονται με την επεξεργασία και συνείδηση των ίδιων μας των συναισθημάτων, τη μνήμη και την ικανότητα να συμπάσχουμε με τους άλλους (Andreas Bartels, Semir Zeki).

Η εξάρτηση, δεν είναι ώριμη αγάπη, είναι μία κατάσταση που δημιουργεί πολλά αρνητικά συναισθήματα, μία ψευδαίσθηση ασφάλειας και εμποδίζει κάποιον να νιώσει πληρότητα, είτε ατομικά είτε μέσα στη σχέση. Είναι επίσης μία κατάσταση που κυριαρχεί η ανασφάλεια και δημιουργούνται εντάσεις, με αρκετές χειριστικές συμπεριφορές και παιχνίδια εξουσίας . Αφήνει τον εαυτό μισό σε μία κατάσταση έλλειψης. Ο μισός εαυτός μπορεί να εξαρτηθεί , όχι όμως και να αγαπήσει ολόκληρο τον Άλλον, γιατί δεν υπάρχει η υγιής βάση της αυτοεκτίμησης και της αξιοπρέπειας.

 Ο έρωτας, επίσης, πηγάζει από εντελώς διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου, την κοιλιακή οροφιαία περιοχή καθώς και τον κερκοφόρο πυρήνα. Οι περιοχές αυτές συμμετέχουν στο σύστημα επιβράβευσης του εγκεφάλου(Helen Fisher). Ο έρωτας είναι μια υπέροχη εμπειρία, όμως κάτι διαφορετικό από την αγάπη. Είναι έντονος , παθιασμένος, ενστικτώδης και υποχωρεί μετά από λίγο καιρό, αφήνοντας ένα κενό και συνήθως εκεί η σχέση τελειώνει ή μετατρέπεται σε σταθερή σχέση αγάπης, αμοιβαίου σεβασμού και ενδιαφέροντος.

Μέσα από τις πληγές και μέσα από τα πάθη , για όποιον επεξεργάζεται τη Γνώση… και την Αλήθεια ψάχνει, ένας δρόμος τελικά Υπάρχει…και αυτός είναι η Αγάπη…Αχ Αγάπη!